Hoewel lichtvervuiling de nachtelijke hemel moeilijker dan ooit heeft gemaakt om waar te nemen, kan een heldere en donkere avond voor het oog ongeveer 2500 fonkelende sterren onthullen, volgens De Atlantische Oceaan . (Er zijn misschien wel zevenduizend sterren in het waarneembare heelal, maar met het blote menselijk oog zijn er veel minder zichtbaar.)

Er zijn maar weinig bewijzen die zo overtuigend zijn als dit - een hemel vol flikkerende sterrenbeelden - van de uitgestrektheid van het universum. Maar zelfs de kenmerkende fonkeling van de sterren duidt op iets veel groters.

De dichtstbijzijnde ster in de lucht , buiten de onze, is Proxima Centauri, een coole 25 biljoen mijl afstand van de zon. Een van de verst zichtbare sterrenstelsels, de Andromeda-melkweg, is meer dan 14 triljoen mijl verwijderd - dat is maar liefst 14 miljoen biljoenen. Omdat het van zo'n grote afstand heeft gereisd, is het sterlicht dat het aardoppervlak bereikt niet meer dan een spichtige draad.

Maar dat licht wankelt niet. Starlight schijnt recht en waar. (Dat wil zeggen, behalve een hemelse gebeurtenis van lang geleden die alleen voor ons nu zichtbaar is.) De twinkeling die we zien is het resultaat van deze dunne maar stabiele lichtbundels die de atmosfeer van de aarde raken en rondkaatsen: hier weerkaatst door deeltjes in de lucht, verstrooid door gas moleculen daar. Omdat het pad van het sterrenlicht zo smal is - omdat het van zo ver is gereisd - is het gemakkelijk om deze kleine afwijkingen te zien.

Planeten daarentegen schijnen gestaag aan de nachtelijke hemel, gezien vanaf het aardoppervlak. Dat komt omdat ze zoveel dichter bij ons staan ​​en het licht een veel kortere afstand moet afleggen. Het licht dat door planeten wordt weerkaatst (terwijl sterren hun eigen licht genereren) heeft een veel breder pad dan dat van sterrenlicht.

Als je door een telescoop naar een planeet kijkt, zie je een massieve bol. Als je door een telescoop naar sterren kijkt, zie je alleen maar speldenprikken. (Hun licht heeft te ver gereisd voor telescopen om veel verschil te maken.) En omdat de loop van het licht breder is, is het moeilijker om te zien hoe het licht dat door planeten wordt weerkaatst, wordt verdrongen door de atmosfeer van de aarde.

Vanuit de ruimte schijnen sterren en reflecteren planeten zonder onderbreking, wat betekent dat fonkelende nachtsterren een fenomeen zijn dat het best vanaf de aarde wordt ervaren - bij voorkeur vanuit een internationaal erkend donkere hemelreservaat, waar lichtvervuiling die prachtige, glinsterende luchten nog niet heeft vertroebeld.

Sterrenkijk-hotspots en populaire locaties voor astrofotografie zijn meestal verafgelegen. De Chileense Atacama-woestijn bijvoorbeeld, met zijn grote hoogten en droge, niet-polaire lucht, is een bloeiende bestemming voor astrotoerisme geworden. Natuurlijk zijn er meer toegankelijke opties, waaronder Cherry Springs State Park in Pennsylvania en Mauna Kea op Hawaï (de top van 13.796 voet kan met de auto worden bereikt). Maar er zijn maar weinig plaatsen op aarde waar je de magie van duizenden fonkelende kleine sterren die de nachtelijke hemel doorboren beter kunt ervaren.