Cooper's Hill doemt hoog op langs de kant van Route A46 in Gloucestershire, net voordat het knipper-en-miss-het-bord me op een bijna komische weg brengt. Het kronkelende straatje loopt langs een paar huizen en wat boerenkoeien. Aan de voet van de helling is een kleine parkeerplaats met een half dozijn auto's bijna vol; morgen worden hier 2.000 tot 5.000 mensen verwacht voor de jaarlijkse Cooper's Hill Cheese Roll and Wake.

Mensen zoeken zuivelproducten op deze specifieke helling in het zuidwesten van Engeland zolang er herinneringen zijn. 'Vraag niet waar het vandaan kwam/want je weet dat het een oud en oud ding is', luidt een folkloristisch couplet. Ik begin te klimmen en het is meteen duidelijk dat Cooper's Hill een verkeerde benaming is: het is meer een klif. De daling van de top is 60 graden; na 300 meter vlakt de helling af tot slechts 40 graden. Bereken dit op je gradenboog en je zult zien dat het achtervolgen van een kaas van deze heuvel meer dan een beetje te maken heeft met jezelf van een afgrond werpen.

Door de eeuwen heen is het ritueel weinig veranderd. Op Pinkstermaandag (de laatste maandag van mei) worden vier acht-pond wielen van Double Gloucester gerold. Niemand vangt ooit de kaas, die stuitert met snelheden van meer dan 30 mph. Elk van de vier races is in seconden voorbij; daartussenin zijn er bergopwaartse heats. Wat betreft de tientallen downhill-durvers: 'Tegen de tijd dat ze halverwege de heuvel zijn, zijn ze volledig gedesoriënteerd, hebben ze geen controle over hun armen en benen en kunnen ze niet stoppen', zegt David Brown , een van de vangers bij de finish die ervoor zorgt dat racers niet tegen de menigte, het hek of het stenen huisje aan de voet van de heuvel botsen. Ambulancevrijwilligers en paramedici halen neergestorte deelnemers op voordat de volgende race begint. Er zijn geen leuningen op de heuvel, geen ritjes naar de top, geen verfrissingen of souvenirtheedoeken te koop - niets om de rituele toeschouwer vriendelijk te maken. Wat de racers betreft, stel je dit evenement in de Verenigde Staten voor. Ze zouden valhelmen, elleboogbeschermers, polsbeschermers dragen. Bij Cooper's Hill sta je er alleen voor.

Het gevaar is echter reëel: in 1996 raakten 33 racers gewond; 27 het volgende jaar. Er was sprake van een verbod op het evenement, en het werd in 1998 afgelast terwijl veiligheidsmaatregelen - meer vangers, meer beveiligingsmensen - werden ingevoerd.

Anthony Peasley, een gepensioneerde ingenieur, woont op Cooper's Hill en heeft 44 jaar in het Cheese Rolling Committee gediend. Zijn vrouw, Iris, is de dochter van de voormalige voorzitter van de CRC en nicht van een voormalig MC van het evenement. Ze laten me een film zien, Op jacht naar de kaas, dat documenteert de race van 1992, toen een kaas in de menigte stuiterde en de arm van een jong meisje brak. In de film halen oudgedienden herinneringen op (tijdens de Tweede Wereldoorlog werd een kostbare hap in een houten kaas gerold!), en speculeren mensen over de oorsprong van de gewoonte (Fenicisch, misschien of Keltisch?) en het doel (vruchtbaarheidsritueel? ceremonie van het record?).

De Peasleys hebben geen sympathie voor de 'rebelrollers' die op Pinksteren, het jaar waarin de races werden afgelast met een Edammer kaas, op Cooper's Hill kwamen opdagen. Een Edam! De kaas is het middelpunt van het hele evenement, wat het ook betekent, en de juiste kaas is essentieel.

Ik ben de weg kwijt om naar de zuivelfabriek van Diana Smart in Churcham te gaan. Ten slotte verwijst een tollenaar me naar het specifieke kleine landweggetje-met-niet-waarneembare-identificerende-markeringen die ik nodig heb. Een tijdje deel ik een onverharde weg met enkele koeien voordat ik te voet verder ga naar een cluster van gebouwen en schuren. Een grijsharige dame in witte Wellingtons en een klein wit hoedje komt naar voren, schudt mijn hand en stelt me ​​voor aan haar twee kleinkinderen en hun kat, Poached Egg.

Smart en haar man waren jarenlang melkveehouder, maar ze begon pas kaas te maken in 1986, toen ze 60 was. De kans kwam om deze zuivel te kopen en het vak te leren, en ze kon de verleiding niet weerstaan. Nu winnen haar dichte, cheddar-achtige kazen, forse schijven gevormd in persen uit het Victoriaanse tijdperk en tot 18 maanden gerijpt, prijzen en worden ze verkocht bij Neal's Yard, het Londense foodie-mekka. Mevrouw Smart selecteert zelf de Cooper's Hill Double Gloucester. 'Ik probeer kleine exemplaren te kiezen' - ongeveer 10 centimeter in diameter. 'Anders kan het behoorlijk gevaarlijk worden.' Ik vraag of ze zich vereerd voelt dat haar handwerk is uitgekozen voor de oude viering. Ze is niet onder de indruk. Als een van de slechts twee makers van traditionele Gloucester-kazen in Gloucestershire, heeft ze een legitieme aanspraak op de eer, maar ook een meer tastbaar voordeel ten opzichte van in massa geproduceerde Double Gloucesters. 'De mijne zijn rond', legt ze uit. 'De anderen niet, zie je.'

Op 31 mei 1999, feestdag maandag, daalt de lucht maar gaat niet open. Dit jaar rolt de kaas om 12.00 uur in plaats van 18.00 uur, zodat racers minder tijd hebben om dronken te worden. Cooper's Hill wordt aangestampt, afgezet en gepatrouilleerd door een enorme verscheidenheid aan toezichthoudende types. Overal herinneren borden je eraan dat KAAS ROLLEN EEN MOGELIJK GEVAARLIJKE ACTIVITEIT IS.

Naar behoren gewaarschuwd, de menigte blijft resoluut vrolijk, zelfs tijdens het beklimmen van de heuvel. Hier, spannend om een ​​baars te vinden, hangen zo'n 1.500 mensen hun leven lang vast aan glibberige wortels en wiebelend hekwerk. Het kost me een half uur om de heuvel te beklimmen. Bovenaan zie ik een vrouw die op krukken aanloopt en een jonge man met een verbijsterde uitdrukking en een Zweedse vlag op zijn rugzak. De racers kijken over de rand, glimlachen nerveus, drinken bier.

Er is commotie als Rob Seex, een melkveehouder die al tien jaar MC is, zijn positie inneemt op de top van de heuvel, grijnzend in zijn witte jas en hoge hoed met bloemenkrans. Anthony Peasley, over de P.A., kalmeert de menigte. 'Houd de kaas in de gaten tot hij je voorbij is', zegt hij. Het eerste wiel wordt gerold door de weduwe van een oud commissielid. De renners staan ​​op en de meesten springen onmiddellijk naar voren om te demonstreren wat Tony Pither, voorzitter van het Cheese Rolling Committee, tegen me zei: 'Als ze eenmaal van hun voeten af ​​zijn, is dat alles'

Vanaf mijn plek, achter een tiener met een spinnenweb getatoeëerd in zijn nek, zie ik ze voorbij flitsen en dan hoor ik gejuich op de bodem. Ze zijn voor Steve Brain, een 30-jarige bouwer.

Het is onstuimiger aan de onderkant, dus ik ga naar beneden. Terwijl ik dat doe, stuitert kaas nummer twee naar mijn groep. We snakken allemaal naar adem en krimpen ineen, en slaken dan een grote zucht van verlichting als het wiel tegen de spichtige barricade slaat. Steve Brain wint deze ook. Een gewonde man wordt afgevoerd op een brancard; hij is de eerste van de dag en niet ernstig gewond. De beveiligingsmensen voelen zich goed.

Helen Thorp en Sabrina Rimmer zijn de enige deelnemers aan de damesrace. Ze hebben een plan, namelijk op hun zij vallen en statig rollen. 'Het is een nieuwe benadering van kaasrollen!' roept Peasley uit over de P.A. Ze rollen over de lijn, omhelzen elkaar en schreeuwen 'Girl power!' Ik ben blij om te zien dat de navelring van Helen geen gebladerte heeft laten haken.

De laatste race van de dag is Brain's bod op een hattrick. Hij veegt met volle kracht de afgrond af, laadstok recht, terwijl lichamen om hem heen vliegen. Vanaf de bodem is het zicht buitengewoon - het zijn krijgers die vijanden aanvallen, of slachtoffers die naar hun ondergang worden gegooid. Op het meest vlakke gedeelte valt Brain, maar maakt een salto naar voren en stuitert op zijn voeten, omhoog en over de finish naar de overwinning. Verf hem blauw en hij kan binnen zijn Dapper hart.

Voor zijn problemen neemt Brain drie kazen weg. 'Ik geef ze meestal weg', zegt hij. Dus wat drijft Brain? 'Je krijgt een kick van bergafwaarts gaan.'

Ik hoop dat Lance Townsend dezelfde buzz krijgt. Lance is 20 jaar lang een kaasjager geweest, sinds hij 14 was, heeft Lance meer tweede en derde plaatsen behaald dan wie dan ook in de geregistreerde geschiedenis van het evenement. Hij moet nog winnen. Zijn zoektocht heeft hem drie gebroken enkels, een ontwrichte schouder en talloze kneuzingen gekost. Een slungelige man met vermoeide ogen (maar dat kan zijn omdat hij zojuist Cooper's Hill was afgekomen), hij weet wat hij wil: 'Als ik er een win, stop ik ermee.'

Om twee uur is het voorbij. Ik help meneer Peasley de luidsprekers terug naar zijn huis te dragen. 'Een verslaggever bleef vandaag vragen waarom we het deden', zegt hij. 'Ik vertelde hem over de oorsprong van de vakantie, hoe die al die jaren in leven is gehouden, maar hij bleef maar vragen waarom. Ik kon het hem niet duidelijk maken. Het is wie we zijn.'

De kaas rolt eind mei. Voor meer informatie, zie www.whatsgoingon.com/100things/cheeseroll ; of bel 44-1452/425-673.

De boeken van Alfred Gingold omvatten: De coole oudersgids voor heel New York, met Helen Rogan (City & Co.).