Koreaanse barbecue eten in een nat badpak op de achtste verdieping van een onopvallend kantoorgebouw was niet iets dat ik me ooit had voorgesteld. Maar daar zat ik dan, dun gesneden rundvlees te kauwen in een ligstoel voor een enorme projectie van een strandtafereel. Het was oktober in het centrum van Manhattan, en ik dacht dat ik hier zeker aan zou kunnen wennen.

De aanleiding voor de doorweekte bulgogi was een solomiddag op de nieuwste locatie van Spa Castle, een spin-off van de gigantische spa in Koreaanse stijl in College Point, Queens. De buitenpost van Manhattan is kleiner dan zijn uitgestrekte Queens-tegenhanger (om nog maar te zwijgen van de locatie in Carollton, Texas, die een verbonden hotel heeft), maar het is nog steeds een labyrint. Verspreid over de verdiepingen van een kantoorgebouw waar voorheen de New York Tennis and Racquet Club was gevestigd, heeft Spa Castle Premier 57, zoals de 57th Street-locatie technisch wordt genoemd, ultramoderne kleedkamers, een hydrotherapiebad, een paar stille meditatieruimtes, een café met stevig Koreaans eten en een cluster van themakamers met temperatuurregeling, Sauna Valley genaamd. Het is een diep verwarrende ervaring van totale gelukzaligheid en sereniteit, gelegen boven een van de minst ontspannende buurten ter wereld.

Geen enkel element van Spa Castle leek me logisch. Niet de verplichte naaktheid in de dameskleedkamer (aan de muren geschroefde borden dwongen alle gasten om hun billen bloot te leggen); niet de Dappere nieuwe wereld –stijl grijze uniformen die daarna kwamen; niet de draconische veiligheidsvoorschriften voor hydrotherapiebaden (een badmeester vroeg me beleefd om te stoppen met het doen van handstanden); niet de wetenschap achter de Chromotherapie Sauna, een warme kamer met flitsende lichten in primaire kleuren; niet de papieren Dixie-bekers van borrelglas met tekenfilmdieren erop die het enige vat leken te zijn waarmee je jezelf kon aanvullen na een reis naar Sauna Valley. Zeker niet de damp-bikini bento box-aflevering. Niets van dit alles had ontspannend moeten zijn. En misschien brachten de waterstralen mijn hersenen in de war, maar die cognitieve dissonantie leek mijn Spa Castle-ervaring te verbeteren. Anders zou het saai zijn om vier uur alleen in een gigantische badkuip te zitten. Dat is waarschijnlijk de reden waarom er een bar is.

Zo vaak denken we dat ontspanning gaat over het uitschakelen van de geest, het uitvegen van ons geweten met een paar bekwame handen en een diepe inademing van eucalyptus tijdens een massage van 90 minuten. Maar Spa Castle - hoewel het tal van praktische diensten biedt, waaronder Koreaanse scrubs en reflexologie - verlost zijn klant van haar stressvolle leven met enigszins ongemakkelijke lichamelijke uitdagingen, in plaats van alleen maar gelukzalige zonering. Je geest moet aanwezig en alert zijn in Spa Castle om de hogesnelheidswaterstralen te omarmen die in het exoskelet komen, om snelle temperatuurwisselingen te weerstaan, om kwetsbaar en naakt te zijn tussen vreemden. Dit zijn vaardigheden die, als ze eerst onder de knie zouden worden in Spa Castle, ons dagelijks leven een stuk rustiger zouden kunnen maken. Hoewel het veel elementen biedt die gewoon ontspannend zijn, vraagt ​​Spa Castle ook aan zwemmers om een ​​stimulus tegen te komen - fel licht, hitte of fysieke pijn - en zich eraan te wennen.

Neem bijvoorbeeld Sauna Valley. Gekleed in mijn onflatteuze grijze uniform ging ik voor het eerst de Gold Sauna binnen, zogenaamd gebouwd van gouden bakstenen, waarvan wordt aangenomen dat ze de afhankelijkheid van cafeïne en koolhydraten verminderen. Het was daar heet, en toch wachtte ik er met aandacht op af. Toen ik me de limiet van mijn lichaam realiseerde, verliet ik de sauna en ging ik de Ice Igloo binnen, een koude stimulatiekamer, en bleef daar totdat mijn lichaam me zei verder te gaan. Ik herhaalde dit proces met de Far Infrared Sauna, bedoeld om de zuurstoftoevoer naar de hersenen te vergroten; de Himalaya-zoutsauna (ik likte de muur; het is echt zout); de Löss Bodemsauna, bedoeld om de bloedsomloop te bevorderen; en de Chromotherapie-sauna, bedoeld om de interne energie in evenwicht te brengen en na elke keer terug te duiken in de ijsiglo. Toen ik eindelijk het gebied verliet, was mijn lichaam in de war, maar mijn geest voelde geaard.

Voordat ik ging lunchen in het café van Spa Castle, ontspande ik me in de Infrared Lounge, bedoeld om de warmte van het zonnebaden te simuleren zonder enige UV-schade. Ik zat te luieren tussen een groep oude studievrienden die niet veel tijd samen leken te hebben doorgebracht sinds ze allemaal kinderen hadden. Het infrarood en het ongemakkelijke gesprek was in het begin een verontrustende ervaring, maar ik raakte er snel aan gewend. Tegen het einde van de dag was ik zelfs in het uniform.