Een terugkeer naar reizen is dichterbij dan je denkt.

Vaccins zijn op, hotels raken volgeboekt voor de zomer en grenzen gaan weer open. We vieren dit allemaal met nieuwe afleveringen van onze podcast, Laten we samen gaan , dat laat zien hoe reizen de manier verandert waarop we onszelf en de wereld zien.

In het eerste seizoen, onze piloot en avonturier gastheer, Kellee Edwards , introduceerde luisteraars bij diverse wereldreizigers die ons lieten zien dat reizigers in alle soorten en maten en uit alle lagen van de bevolking komen. Van de eerste zwarte vrouw die naar elk land op aarde reisde naar een man die in een rolstoel naar Machu Picchu trok , we hebben een aantal ongelooflijke mensen ontmoet. En nu, in ons tweede seizoen, is Edwards terug om je kennis te laten maken met nieuwe mensen, nieuwe plaatsen en nieuwe perspectieven.

In de laatste aflevering praat Edwards met Linh Garza, wiens familie in 1982 Dong Phuoung Banh Mi & Baked Goods opende in New Orleans nadat ze als vluchteling in de stad waren aangekomen.

'We kwamen eind 1979, 1980 aan. De beste vriend van mijn vader was degene die ons sponsorde, en hij woonde toen in New Orleans', legt Garza uit. 'Zo hebben we New Orleans gekozen of heeft New Orleans ons gekozen.'

Garza voegt eraan toe dat haar familie al snel een vaste waarde in de gemeenschap werd en zich vestigde op een plek die gewoon als thuis voelde.

'We kwamen hierheen zonder geld, zonder kennis van de Engelse taal, echt zonder vaardigheden waarmee we in zekere zin de kost konden verdienen', zegt ze. Om de eindjes aan elkaar te knopen, begon Garza's moeder te bakken. 'Ze begon deze kleine cakes en gebakjes te maken en ze bracht het naar de lokale markten om het te verkopen. Zo is het begonnen.'

Die 'kleine cakejes' zijn nu door de James Beard Foundation een 'American Classic' genoemd.

'Het was zo'n eer om de Amerikaanse klassieker te krijgen. Het is ongelooflijk hoeveel dat betekent. Het betekent gewoon dat we geaccepteerd worden. Ons eten, onze keuken wordt geaccepteerd', zegt Garza.

Hoor meer van Garza en Edwards over eten, New Orleans en de toekomst van reizen Laten we samen gaan , beschikbaar op Apple-podcasts , Spotify , speler.fm , en overal zijn podcasts beschikbaar.

-----Vertaling-----

Kellee: (script) Hallo, mijn naam is Kellee Edwards...en dit is Let's Go Together, een podcast van Travel + Leisure over de manieren waarop reizen ons verbindt, en wat er gebeurt als je je door niets laat weerhouden om de wereld.

In deze aflevering reizen we naar New Orleans, Louisiana - New Orleans East om precies te zijn, de thuisbasis van de levendige Vietnamees-Amerikaanse wijk die bekend staat als Versailles. We zijn hier om te praten met onze gast, Linh Garza, wiens familie de James Beard Award-winnende Dong [Fong] Bakery bezit en exploiteert.

Linh Garza: Mijn naam is Linh Garza en ik werk voor het familiebedrijf in New Orleans, Dong Phuong Bakery, Bakeshop, en we zijn daar al sinds het begin van de jaren '80. 1982 om precies te zijn.

Kellee: In de afgelopen 40 jaar is de Dong Phuong Bakery een instituut in New Orleans geworden, bekend om hun Banh Mi-sandwiches (plaatselijk bekend als de Vietnamese Po'Boy) en een van de beste leveranciers van de stad van de King Cake, een Mardi Gras traditie.

Linh deelt het verhaal van hoe haar familie als vluchtelingen uit de oorlog in Vietnam naar New Orleans East kwam en hoe ze uiteindelijk de Dong Phuong Bakery openden

Linh Garza: Dus mijn familie verliet Vietnam in 1978. Ik was zes maanden oud toen we aan boord van die boot gingen. We waren een van de bootmensen met honderden anderen, duizenden anderen. En we verlieten Vietnam, gingen aan boord van de boot. Het was een ... Om mijn moeder me het verhaal te horen vertellen, het is best verbazingwekkend. Het is ongelooflijk om die reis te maken. We namen de boottocht naar Maleisië en brachten een jaar door in een vluchtelingenkamp voordat we de VS bereikten, maar we werden opgewacht door piraten.

Kellee Edwards: Wauw. Ik wilde vragen, hoe lang was die reis, vanaf waar je begon naar Maleisië en vervolgens Maleisië naar de VS?

Linh Garza: Nou, van wat mijn moeder me vertelt, toen ik op de boot was, waren het dagen dat ik geen land zag. Het was een vrij enge situatie. Zoals ik al zei, ze zei dat er piraten aan boord van de boot waren. We zijn beroofd. Gelukkig waren er geen andere situaties waarvan we hoorden en waar andere mensen mee te maken kregen als ze te maken kregen met piraten, verkrachting of moord of iets dergelijks. Dus we waren dankbaar dat we vertrokken, ook al waren we zonder onze bezittingen, maar we vertrokken met ons leven. Dat was op zich al een zegen. Maar ja, na dagen, weken in de open oceaan.

Linh Garza [03:24]: Toen we Maleisië bereikten, wilden ze ons eigenlijk niet. Ze stuurden ons terug naar zee. Ze zeggen: 'Het is vol', of wat het ook is. En mijn moeder zei dat mijn vader een van de eersten was die in het water sprong en gewoon de boot naar binnen trok en gewoon zei: 'Nee, we gaan niet terug.' En om haar dat verhaal te zien vertellen, maakt me nog steeds behoorlijk emotioneel. Nu ik moeder ben, kan ik me gewoon niet voorstellen dat ik zo moedig zou zijn om die reis te maken. Zes maanden oude baby, en mijn broer was twee, en alles wat je hebt, alles wat je weet achter laten aan het onbekende, alleen maar om je gezin een kans op een beter leven te geven.

Kellee Edwards: Absoluut. Wanneer arriveerde uw familie in New Orleans en waarom besloten ze een bakkerij te beginnen?

Linh Garza: We kwamen eind 1979, 1980 aan. De beste vriend van mijn vader was degene die ons sponsorde, en hij woonde toen in New Orleans. Dus zo kozen wij, denk ik, voor New Orleans of koos New Orleans voor ons. En er was al een gemeenschap, er waren nogal wat Vietnamezen die vertrokken met de val van Saigon in 1975. Er was dus al een bevolking en al een gemeenschap. We vestigden ons in wat bekend werd als Versailles. Het is eigenlijk het dorp Dulles, maar ik denk dat Vietnamees met onze roots met wat Franse invloeden, we noemden het Versailles. En het was gewoon een kwestie van overleven. We kwamen hierheen zonder geld, zonder kennis van de Engelse taal, echt zonder vaardigheden die zich in zekere zin zouden vertalen in het verdienen van de kost.

Linh Garza: Dus mijn moeder, haar vader in Vietnam had een bakkerij. Hij was bakker. Dus opgegroeid in haar familie, heeft ze altijd meegeholpen in de zaak, in de bakkerij. Dus ze heeft geleerd, ook al was dat zeker niet haar beroepskeuze, ze wilde geen bakker worden...

Kellee Edwards: Wat wilde ze worden?

Linh Garza: Ze wilde bankier worden.

Kellee Edwards: O, wauw.

Linh Garza: Ze wilde zich verkleden in die mooie jurken en op kantoor gaan werken. Dat was als een droom. Dit wilde ze niet. Ze ging studeren in Vietnam, in Saigon, maar de bommen en de oorlog werden te erg, dus moest ze naar huis komen.

Kellee Edwards: Het is zo interessant omdat ze de B in banking wilde zetten en de B in bakker.

Linh Garza: Juist.

Kellee Edwards: Het is interessant als ik heb geleerd dat wanneer ouders deze eigen dromen hebben en ze een andere weg inslaan, het altijd in het belang van hun gezin is.

Linh Garza: Ja.

Kellee Edwards: Het is altijd in het belang van hun familie.

Linh Garza: Ja, het offer. Rechts.

Ook al wilde ze dat leven niet, ze leerde, ze wist hoe ze sommige dingen moest maken. En toen moest iedereen meebetalen om geld te verdienen, om het gezin te onderhouden. Dus in onze keuken begint ze deze kleine cakejes en gebakjes te maken, en ze bracht het naar de lokale markten om te verkopen. Zo is het begonnen. En mijn vader werkte op dat moment gewoon als magazijnier in de plaatselijke supermarkt en verdiende, wat, $ 2, $ 3 per uur of zoiets. Hij ging 's avonds naar school. Hij wilde ingenieur worden. Hij zat bij de Vietnamese luchtmacht en wiskunde en wetenschappen waren altijd zijn liefde.

Kellee Edwards: Ja.

Linh Garza: Hij hield van dat deel. Maar toen hij besefte dat, hey, de gemeenschap, ze zo'n steun heeft voor haar producten omdat iedereen thuis wilde proeven. Haar taarten gingen als warme broodjes over de toonbank. Ze deden het gewoon zo goed. En toen hij zich dat realiseerde, stopte hij, en hij hielp haar, en vandaar gingen ze verder.

Kellee Edwards: Nou, ik zal dit zeggen. Als je zegt dat het daar vandaan is gegaan, is het letterlijk de populairste bakkerij in de omgeving. Jullie hebben... Ik heb de video's gezien. Jullie hebben rijen buiten de deur om je producten te krijgen. Dus dat is behoorlijk inspirerend om dat te horen. Vertel ons over de koningscake, die de belangrijkste ster van Dong Phuong lijkt te zijn.

Linh Garza: Oh, de koningskoekjes. Dus na Katrina, na de orkaan Katrina, sloten veel bakkerijen, en gelukkig konden we dat overleven, in zekere zin weer een tragedie. We bevinden ons vrij ver van het netwerk van New Orleans, we zijn ongeveer 20 minuten van het centrum , en we zijn echt de enige bakker in de buurt. En we wilden onze gemeenschap een voorproefje geven van deze straat in New Orleans, maar ze hoefden niet te ver te rijden om het te krijgen, maar we wisten dat we moesten voldoen aan de smaak van de gemeenschap. Vietnamezen houden niet zo van dat heel zoete, zoete dessert, dus hebben we wat veranderingen aangebracht. We hebben de traditionele suikerglazuur veranderd in een roomkaassuikerglazuur om het meer een hartige smaak te geven in plaats van pure zoetheid.

Daarna gebruikten we ons traditionele briochedeeg dat we altijd al gebruikten voor onze andere producten, en dat gebruikten we als basis. Mijn moeder, met haar 10.000 vaardigheden, waaronder naaien, begon die vorm te maken omdat we probeerden uit te zoeken hoe we deze vorm, deze ovale, ronde vorm kunnen maken zonder het deeg te hoeven vlechten? En ze zei: 'Hé, kijk. Nou, als je bij het naaien zou proberen de stof te laten buigen, maak je er gewoon spleten in en knip je het gewoon af.' En dat is wat ze deed, en zo kwamen we op de vorm en de look die het nu heeft en die we hebben behouden.

Kellee Edwards: Dat is interessant omdat het klinkt als ... omdat ik geloof dat de vader van je moeder Chinees was. Rechts?

Linh Garza: Ja.

Kellee Edwards: Dus hij gaf haar Chinese recepten, en toen gebruikte ze duidelijk de Vietnamese recepten die ze zou hebben. En dan kom je naar Amerika en dan maak je het ook ... Je verandert het een beetje om ook bij andere smaken te passen.

Linh Garza: Ja. Dus de Franse invloed, zoals ik al zei, mijn vader was zo groot in wetenschap en wiskunde, en bakken viel daarin, de wetenschap van bakken. Dus hij zou gaan studeren. We hebben een hele bibliotheek met boeken die hij zou doorspitten door de verschillende technieken, de verschillende temperaturen, de verschillende verhoudingen. Daar was hij zo groot in. En dat hielp ons dus om de andere recepten voor ons stokbrood te bedenken. In Vietnam is het, vanwege de Franse invloed, verrassend dat veel mensen brood eten in plaats van rijst.

Kellee Edwards: Ja, zeker. Je hebt gelijk.

Linh Garza: En koffie. We drinken koffie in plaats van thee.

Kellee Edwards: In plaats van de thee.

Linh Garza: Ja, vanwege die Franse invloed. Maar ja, dus de hele koning... We hebben het hele eerste jaar 100 koningstaarten verkocht, en we waren zo opgewonden.

Kellee Edwards: En nu?

Linh Garza: En nu verdienen we er het hele seizoen meer dan 1200 per dag.

Kellee Edwards: Oh mijn god. En ze zijn elke dag uitverkocht.

Linh Garza: Ze zijn uitverkocht. Ja, ze zijn elke dag uitverkocht.

Kellee Edwards: Oh mijn god. Hoe laat beginnen jullie met bakken zodat ze klaar zijn? Is het iets van de ene op de andere dag?

Linh Garza: Ja. Het is de hele dag door. Het is de hele nacht door. We hebben drie ploegen. We zijn zo'n 24 uur bezig wanneer het koningscake-seizoen toeslaat. Ja, bakken, maken.

Kellee Edwards: Nou, ik zal dit zeggen. Ik ben verschillende keren in New Orleans geweest, en ik heb nog nooit iets in het oosten meegemaakt of ben er anders geweest dan in het centrum, en nu geef je me een reden, want als ik aan New Orleans denk, denk ik aan langoesten. Ik denk aan gegrilde oesters, jongens. Al dat soort dingen associeer ik met de keuken van New Orleans. En dan zeg je hier: 'Hé, we hebben hier ook iets.' En dat vond ik echt gaaf. En een ding dat ik me afvroeg, was dat ik dacht: wat betekent Dong Phuong? Het betekent letterlijk oost. Rechts?

Linh Garza: Dat klopt. Het betekent oost. Dus reis naar het oosten.

Kellee Edwards: Wauw. Precies.

Linh Garza: Maak die reis. Het zou het waard zijn.

Kellee Edwards: 20 minuten buiten.

Linh Garza: 20 minuten buiten.

Kellee Edwards: Dat is geweldig. Maar omdat het zo goed gaat, wordt het overal ontvangen, zo klinkt het. Je hebt een zeer, zeer prestigieuze prijs gewonnen. Vertel ons hoe het was om de James Beard Award te winnen.

Linh Garza: Dus stuurden ze me een e-mail. Ik dacht dat het oplichterij was. Ik stopte het letterlijk in mijn ongewenste mailbox omdat ik niet ... Ik wist van de James Beard, in zekere zin een fijnproever, dus ik weet hoe prestigieus die prijs was. Ik had zoiets van: 'Dit is onmogelijk. Dit is oplichterij.' Ik denk dat ik niet op hun e-mails reageerde, dus belden ze me eigenlijk, en ik had zoiets van...

Kellee Edwards: Ze zeggen: 'Hallo. We zijn echt.'

Linh Garza: Oh, oké. Oké. Laat me die e-mail nu uit mijn map met ongewenste e-mail halen. Maar ja, het was zo geweldig. Het was zo'n eer om de Amerikaanse klassieker te krijgen. Het is ongelooflijk hoeveel dat betekent. Het betekent gewoon dat we geaccepteerd zijn. Ons eten, onze keuken wordt geaccepteerd. Het wordt een Amerikaanse klassieker genoemd. Het is niet te geloven. En weet je wat het meest trotse moment voor mij was? Het was toen mijn familie belde vanuit ons dorp in Vietnam en zei: 'Hé, er is hier een nieuwsartikel-

Kellee Edwards: O, wauw.

Linh Garza: ... over jullie, over jullie die de James Beard Award winnen.' Ik heb geen woorden om uit te drukken hoe geweldig, hoe trots we waren om niet alleen hier maar ook daar erkend te worden-

Kellee Edwards: Absoluut.

Linh Garza: ... onze familie. Ja, we hebben niet alleen Amerika gehaald, we bloeiden en slaagden. En niet alleen voor ons, maar voor onze hele gemeenschap, onze cultuur, onze mensen.

Kellee Edwards: Absoluut. Dat is mooi. Wat zou je zeggen is je favoriete item in de bakkerij?

Linh Garza: Mijn favoriete item is eigenlijk het allereerste dat mijn moeder maakte, zoals mijn grootvader in Vietnam bekend stond, het is de bánh pía. Het is een bonencake. Het is een bonentaart. En ik vond de durian lekker. Ik weet dat er... Ik weet het. Weet ik.

Kellee Edwards: Durian wat?

Linh Garza: Ik weet dat durian oproept, ja, het roept iets op...

Kellee Edwards: Emoties.

Linh Garza: ... emoties, maar ik heb geen probleem met de geur. Ik ben er echt dol op. Ik vind het een hele zoete, heerlijke vrucht. En als het eenmaal in een gebakje zit, vind ik het geweldig. Dat is dus eigenlijk mijn favoriet. Het is nog steeds mijn favoriet. Mijn oom is in Vietnam. Ze runnen de bakkerij daar nog steeds nadat mijn grootvader was overleden, en ze maken het nog steeds, en ik ben er dol op. Ja, het is een van mijn favorieten. Ik denk dat het altijd mijn favoriet zal zijn.

Kellee Edwards: Prima. Misschien ben ik meer geneigd om het te proberen, aangezien je het zo stelt.

Linh Garza: Ja.

Kellee Edwards: Vooral ... En je bent er voorstander van omdat je denkt, luister, dit is het eerste dat mijn moeder maakte. En dus vind ik het geweldig dat je denkt: ik ga deze connectie die ik heb verbinden met mijn liefde voor mijn moeder en alles wat is opgeofferd, en dat zal gebeuren door dit geweldige toetje.

Linh Garza: Ja. En het is geweldig.

Kellee: (script) Na de pauze vertelt Linh ons meer over haar wijk Versailles en hoe het was om op te groeien als onderdeel van een vluchtelingengemeenschap

Kellee: (script) Welkom terug bij Let's Go Together van Travel + Leisure.

Mijn gast vandaag is Linh Garza, wiens familie een van de populairste bakkerijen in New Orleans runt:

Dus je familie vestigde zich in New Orleans East in een gemeenschap genaamd Versailles, die je net eerder met ons deelde. Vertel ons over de buurt en hoe het was om op te groeien in New Orleans als onderdeel van een vluchtelingengemeenschap.

Linh Garza: Ik denk dat het helpt. Ik denk dat het echt zo is, want als je naar een nieuwe plek komt, ken je niemand, taalbarrière. Dus ik denk dat we een gemeenschap kunnen hebben waar Engels misschien niet nodig is als je naar de supermarkt moet en dingen om benodigdheden en dergelijke te kopen. Dus ik denk dat het helpt, maar het isoleerde me ook. Toen ik daar opgroeide, opgroeide in New Orleans East, was ik weg van alle toeristische trekpleisters. Ik denk niet dat ik zelfs maar naar de stad ging tot ik veel ouder was. Mijn ouders werkten de hele tijd in het bedrijf en ik hielp in de weekenden bij de bakkerij, dus er was niet veel tijd om op verkenning te gaan, en dat is iets wat ik altijd al wilde doen. Toen ik wegging, kwam ik terug als toerist, zodat ik wil zien wat anderen van onze stad zien. Ik heb geprobeerd alle andere gebieden te bezoeken.

Kellee Edwards: En was je geschokt door wat je meemaakte omdat het maar 20 minuten rijden was? Dit is er al de hele tijd en nu ervaar ik het gewoon.

Linh Garza: Dat was het. In zekere zin is het mooi. Ik hou van Audubon Park, stadspark. Ik hou van alle eikenbomen. Ik ben een natuur ... Dus ik hou ervan om naar beneden te gaan en al die enorme huizen op St. Charles te zien. Maar ik denk niet dat ik dat ooit echt was, aangezien ik daar niet woonde, ik weet niet zeker of ik ooit echt ondergedompeld was in de hele cultuur die anderen, denk ik, van New Orleans kennen.

Kellee Edwards: Juist.

Linh Garza: Want zoals ik al zei, we waren behoorlijk gescheiden. Naast eten heb ik qua eten van alles geprobeerd, maar verder voelde ik me wel een beetje weg van de stad zelf.

Kellee Edwards: Hoe zou je zeggen dat de Vietnamese gemeenschap in New Orleans uniek is? Hoe uniek is het?

Linh Garza: Ik denk dat we uniek zijn in de zin dat we hecht zijn, maar we proberen ons ook aan te passen. We proberen erin te passen door middel van eten voor één. Nu zie je veel plaatsen in New Orleans. Elke buurt in New Orleans heeft nu een pho-restaurant.

Kellee Edwards: Juist.

Linh Garza: En dan zie je de opkomst van visrestaurants in Viet-Cajun. Dat komt eraan. Dat moet je proberen.

Kellee Edwards: Ja. Ik heb zoiets van, Viet-Cajun, oh, jammie.

Omdat ik zeker hou van het kleine beetje pit in mijn eten. Ik hou van wat Cajun. Oké.

Linh Garza: Ja. Dus dat moet je proberen. Ik weet het niet. Het voelt alsof we gewoon veerkrachtig zijn. We waren een van de eerste gemeenschappen die na Katrina terugkwamen.

Kellee Edwards: O, wauw.

Linh Garza: We bleven hangen. We gaven niet op.

Kellee Edwards: Hoe zou je zeggen dat de Vietnamese gemeenschap in New Orleans in de loop der jaren is veranderd?

Linh Garza: Nou, in Versailles is het nog steeds overwegend Vietnamees. We hebben nu zelfs straatnamen in het Vietnamees.

Kellee Edwards: O, wauw.

Linh Garza: Saigon Drive. Het is dus in zekere zin uitgebreid, maar je ziet ook een exodus van de volgende generatie Vietnamezen, mijn generatie, generatie na mij. Ze beginnen zich daar uit te breiden en wonen nu in andere delen van New Orleans. Maar we zien ook nieuwe immigranten na Katrina binnenkomen. We hebben een toestroom van Spaanse bevolking in onze gemeenschap. Er is nu een Spaanse mis in onze kerk.

Kellee Edwards: O, wauw.

Linh Garza: Ja. Er is een kleine Latino-markt. En bij de bakkerij is bijna de helft van onze medewerkers Hispanic, en zijn we uitgebreid naar de Latijnse producten. Mijn moeder maakte altijd een vlaai, maar ik wist niet dat die Spaanse roots had. Toen ik opgroeide, dacht ik: 'Oh, ik hou van vlaai.' Maar nu-

Kellee Edwards: Wordt het vlaai genoemd?

Linh Garza: Dat is het.

Kellee Edwards: Oh man. Dat wist ik niet.

Linh Garza: Nou, het is een ander accent. Het is banh [flang]. In plaats van vlaai is het flens.

Kellee Edwards: Juist. Nou, ik woon in LA. Ik weet zeker veel over flan. Het is interessant dat je op een bepaalde manier zei dat de twee gemeenschappen op een aantal verschillende gebieden fuseerden. Zoals je zei, ze hebben nu een massa. En zelfs in jullie bakkerij mengen jullie sommige van jullie tradities met hun tradities, zoals je zei, met de vlaai. Het klinkt alsof het niet alleen een gemeenschap is, maar het wordt ook, zoals je eerder zei, meer mainstream wat betreft je bakkerij. Hoe is de acceptatie van de Vietnamese keuken door de jaren heen volgens jou veranderd?

Linh Garza: Nou, laat me je vertellen. Dus toen ik opgroeide, ging ik naar ... Op de lagere school waren mijn broer en ik de allereerste Vietnamese student die ze ooit hadden.

Kellee Edwards: Oh.

Linh Garza: De allereerste.

Kellee Edwards: Ik weet dat dat interessant moest zijn.

Linh Garza: Ja. Dus toen mijn moeder lunch voor ons inpakte...

Kellee Edwards: Oh, oké.

Linh Garza: ... het werd niet goed ontvangen.

Kellee Edwards: En lunch is een groot probleem.

Linh Garza: Ja.

Kellee Edwards: Ja, lunch, vooral op die jonge leeftijd, het is alsof je ofwel met een coole lunch komt of geplaagd wordt. Dat is wat het is.

Linh Garza: Ja. En het is als: 'Oh ja, die vissaus van kleipot, in vissaus.'

Kellee Edwards: Oh mijn god.

Linh Garza: Mm-hmm (bevestigend). Dus het was interessant om op te groeien en te zien hoe ons eten was ... Als kinderen was natuurlijk een deel ervan aanstootgevend of belachelijk gemaakt, maar nu, als je de beste pho-plek kent, ben je de coole jongen. Rechts?

Kellee Edwards: Natuurlijk.

Linh Garza: En ik denk dat mijn kind, mijn dochter, ik denk niet dat ze hetzelfde onder ogen zou moeten zien als ik toen ik opgroeide, omdat het veel meer mainstream is geworden. Voor ons is het in zekere zin bijna gelijk aan kipnoedelsoep. Het is zo bekend. En banh mi is natuurlijk, dat is de Vietnamese, po' boy nu. Het wordt geaccepteerd als een po'boy in New Orleans. Het is een van de... Dus dat is-

Kellee Edwards: Ik heb het gevoel dat ik erbij wil zijn en een heel andere ervaring wil hebben de volgende keer dat ik naar New Orleans ga, omdat ik nu weet dat er een hele andere keuken bestaat waarvan ik geen idee had dat die er was. Dat is zo interessant. Kun je enkele gedachten delen over het verband tussen eten en cultuur en hoe dit de Vietnamees-Amerikaanse gemeenschap in New Orleans heeft gevormd?

Linh Garza: Ik denk dat eten de gemakkelijkste manier is om onze cultuur te begrijpen, naar mijn mening. Als je bereid bent om open te zijn, ben je bereid om het te proberen, ik denk dat je door het eten veel over de cultuur kunt leren. En ik denk dat het gemakkelijk is in plaats van gewoon... Gewoon de kans grijpen, gewoon naar buiten gaan, het gewoon proberen. En als je het leuk vindt, opent het gewoon zoveel gesprekken en maak je gewoon nieuwe vrienden. Ik denk dat het de poort is. Ik denk dat het de gemakkelijkste gateway is.

Kellee Edwards: Absoluut.

Linh Garza: Als je een andere cultuur respecteert, om nieuwe dingen te kunnen proberen, om het gewoon te doen. Het zal je geen pijn doen. Zijn eten.

Kellee Edwards: Helemaal waar.

Linh Garza: Dus waag gewoon de sprong en probeer het gewoon. Als het je niet bevalt, hé, dan probeer je iets anders, maar geef het gewoon een kans.

Kellee Edwards: Je hebt het in ieder geval zeker geprobeerd.

Linh Garza: Precies. Probeer die durian maar eens, meid. Doe het gewoon.

Kellee Edwards: Als je het zegt, moet ik er gewoon om giechelen omdat ik aan de geur denk, en ik heb zoiets van, ik moet het altijd onthouden, binnenin dit vreemde buitenaardse stuk fruit is het geweldig. Heilige rook. Wat zijn naast je bakkerij enkele van de plaatsen die volgens jou mensen moeten bezoeken als ze naar New Orleans gaan?

Linh Garza: Nou, mijn moeder, ze houdt van gegrilde oesters.

Kellee Edwards: Ik ook. Hoe.

Linh Garza: Dus Drago's. Elke keer als ik thuis kom, want zij komt ook niet veel buiten, zo druk met de zaak en 20 minuten verwijderd van alles, van de bewoonde wereld, probeer ik haar er altijd naar toe te brengen. En zoals ik al zei, ik hou van het natuurgedeelte van New Orleans, alle parken die we hebben. Laat me denken. Toen ik 21 was, had ik waarschijnlijk Bourbon Street kunnen zeggen, maar nu ik veel ouder ben, is het alsof je naar Bourbon Street komt, nog niet dronken, het is absoluut walgelijk.

Kellee Edwards: Oh.

Linh Garza: Oh, je moet al zijn ... om niet-

Kellee Edwards: Wees je bewust van je omgeving.

Linh Garza: Ja. Oh. In het centrum zijn, in de wijk zijn, het is een andere ... ik denk niet dat er een andere stad is zoals deze.

Kellee Edwards: Omdat je je beroemde koningscakes hebt, wil ik weten wat je denkt van iets anders waar New Orleans bekend om staat en het is er, de beignets.

Linh Garza: De beignets. Ja, ik ben dol op beignets.

Kellee Edwards: Ja.

Linh Garza: Zodra ik ... omdat het vliegveld dichtbij is. Er is een Café Du Monde en ik stop daar, ik haal het op voor mijn moeder en haar koffie, zij gaat café au lait, en ik breng het naar haar toe. Ik ben dol op beignets. En we hebben erover nagedacht om beignets te maken, want eigenlijk zegt mijn moeder dat mijn grootvader beignets maakte.

Kellee Edwards: Nou, daar ga je dan. Waar wachten we op?

Linh Garza: Ik weet het.

Ze noemen het kussenkoekjes, zo heet het. In het Vietnamees, directe vertaling, heet het kussenkoekjes omdat het op een kussen lijkt.

Kellee Edwards: Nou, kun je zeggen hoe het in het Vietnamees klinkt?

Linh Garza: Kussentaart.

Kellee Edwards: Kussentaart. Do vị. Ja.

Linh Garza: Kussen is kussen.

Kellee Edwards: Je kunt net zo goed meenemen... Je hebt de vlaai al.

Linh Garza: Ik weet het.

Kellee Edwards: Ga je gang en probeer te zien... Luister. Maak ze geweldig. Maak ze niet te lekker, want ik zou gaan zorgen dat ik een ervaring met beignet ga opdoen bij Café Du Monde. Dus ik ben... laten we de koningskoekjes daar laten.

Nou, heel erg bedankt, Linh, voor het komen en delen over je gemeenschap en over je geweldige bakkerij. Ik hoop nu ik je heb geïnterviewd dat als ik kom, ik in plaats van twee uur in de rij te wachten om een ​​van je taarten te halen, ik ga bellen en hopelijk duurt het ongeveer 30 minuten.

Linh Garza: Ja, je hebt verbinding. Ja, je hebt nu wat connecties. Ja. Geef maar een gil.

Kellee Edwards: Ik waardeer het.

Linh Garza: Maar we maken alleen koningstaarten tijdens Mardi Gras, dus je moet...

Kellee Edwards: Goed om te weten.

Linh Garza: We houden vast aan traditie.

Kellee Edwards: Oké. Redelijk. Redelijk.

Linh Garza: Van koningsdagen tot Mardi Gras tot Fat Tuesday, en dat is alles.

Kellee Edwards: Dat is geweldig. Dank je.

Linh Garza: Nee, dank je.

Kellee: (script) Dat is alles voor deze aflevering van Let's Go Together, een podcast van Travel + Leisure. Ik ben Kellee Edwards. Onze gast voor deze aflevering was Linh Garza, President van Dong Phuong Bakery in New Orleans. Leer meer over de bakkerij door ze op Instagram te volgen op (@D-P-Bakeshop) en hun website te bekijken op D-P-Bakeshop.com

Met dank aan ons productieteam bij Pod People: Rachael King, Matt Sav, Danielle Roth, Lene Bech Sillisen en Marvin Yueh [yu-eh]. Deze show is opgenomen in Los Angeles, bewerkt in New York City en is overal te vinden waar je je podcasts vandaan haalt.

Dank ook aan het team van Travel and Leisure, Deanne Kaczerski, Nina Ruggiero en Tanner Saunders

U kunt meer informatie vinden op dot com slash podcast over reizen en vrije tijd. Je vindt Travel + Leisure IG @travelandleisure, op Twitter @travelleisure, op TikTik @travelandleisuremag, en je kunt me vinden op @kelleesetgo.