Mongoolse keelsignering, of Tuvanse keelzang zoals het traditioneel bekend is, is auto-tuning zonder enige luxe apparatuur.

Keelzang laat zien hoe de menselijke stem meer dan één noot tegelijk kan bevatten. De kunst, die teruggaat tot de nomadische herders van Centraal-Azië, is vergeleken met zingen en wordt beschouwd als een formele muzikale kunst.

Hier is hoe Tuvan-keelzang werkt: de zangers gebruiken cirkelvormige ademhaling om meerdere noten voor een langere periode te raken. Om deze cirkelvormige ademhaling te perfectioneren, worden veel keelzangers als kinderen getraind en leren ze de verschillende delen van de keel te gebruiken als galmkamers om tonen van verschillende tonen te creëren.

Traditioneel werd keelzang gedaan door de mannen in Mongoolse gemeenschappen - vooral vanwege de taboes rond de handeling die onvruchtbaarheid bij vrouwen veroorzaakten. Meer recentelijk hebben vrouwen verschillende vormen van de muzikale kunst beoefend.

Er zijn andere soorten keelzang die over de hele wereld worden beoefend: de Inuit van Noord-Canada, waar de vrouwen het grootste deel van de keelzang uitvoeren, en de Xhosa-bevolking van Bantu, die een diepere vorm van keelzang uitvoeren.

In Mongolië hoor je de zangers hoog in de bergen tot over de vlakke vlaktes. Wil je weten hoe het klinkt? Bekijk de video hierboven met keelzanger Batzorig Vaanchig.

Erika Owen is de Senior Audience Engagement Editor bij Reizen + Vrije tijd. Volg haar op Twitter en Instagram bij @erikaraeowen.